Tęgoryjec u kota i psa
Tęgie zagrożenie...
... proste rozwiązanie
Poznaj zagrożenie
Tęgoryjce to kolejne z niebezpieczeństw z grupy nicieni, które czyhają na naszych pupili.
Tęgoryjce to małe, nitkowate nicienie o długości od 9 do 15 mm, których ciało ma charakterystyczny czerwony kolor ze względu na obecność krwi, którą się odżywiają. Ich otwór gębowy jest uzbrojony w małe ząbki lub płytki tnące, dzięki którym mogą przyczepiać się do ścian jelita żywiciela.
Tęgoryjec — zagrożenia dla zdrowia pupila
Tęgoryjec to mały pasożyt, który może stać się źródłem prawdziwego dyskomfortu naszego pupila. Tęgoryjce żywią się krwią gospodarza przy pomocy torebki gębowej, która wyposażona jest w ostre haczyki. Pozwalają one przyczepiać się do błony śluzowej jelita cienkiego. Ich ciało jest pokryte twardym pancerzem, który utrudnia ich usunięcie.
Jak rozwija się tęgoryjec?
Tęgoryjce mają prosty cykl rozwojowy – wydalone jaja przekształcają się w ciągu 24 godzin w larwy, które po około tygodniu stają się inwazyjne. Larwy inwazyjne po dostaniu się do jelita przekształcają się w postać dorosłą w ciągu 2-3 tygodni.
Czy wiesz, że...
Tęgoryjec potrzebuje odpowiednich warunków do rozwoju.
Aby takie przekształcenie nastąpiło potrzebna jest odpowiednia wilgotność (75-90%) i temperatura (przynajmniej 25°C).
W Europie istnieją trzy
rodzaje tęgoryjców.
Przed osiągnięciem całkowitej dojrzałości, tęgoryjce zaczepiają się głębiej w ścianę jelita i przez to bardziej ją uszkadzają.
Tęgoryjce przyczepiają się do ścian jelita żywiciela za pomocą otworu gębowego, wyposażonego w ostre ząbki lub płytki tnące, które umożliwiają im nacięcie błony śluzowej. Dzięki temu mogą tworzyć niewielkie ranki, z których wysysają krew, co stanowi ich główne źródło pożywienia.
Czy mój pupil możesię zarazić tęgoryjcem?
Do zarażenia dochodzi przez połknięcie jaj lub larw tęgoryjca, bądź przedostanie się larw przez cebulki włosowe lub gruczoły potowe. Wówczas rozpoczyna się wędrówka naczyniami krwionośnymi po kolei do płuc, gardła, przełyku, aby wreszcie dotrzeć do jelita cienkiego.
Formy choroby:
- Nadostra - u nowonarodzonych młodych (z mlekiem matki).
- Ostra - u starszych szczeniąt i dorosłych osobników (ekspozycja wrażliwych zwierząt na dużą inwazję larw).
- Chroniczna - powszechna u dorosłych zwierząt (występuje bez objawów klinicznych).
- Wtórna - zazwyczaj występuje wśród osobników starszych (choroba towarzysząca innym schorzeniom).
Objawy zarobaczenia:
- na początku zarobaczenia może nie być widocznych objawów,
- z czasem pojawić się może: biegunka lub zatwardzenie, niedokrwistość, wysypka czy alergia.
Warto wiedzieć, że nienarodzony miot może zostać narażony, będąc jeszcze na etapie życia płodowego, a urodzone szczenięta mogą zarazić się przez mleko matki.
Powikłania zarobaczenia:
- anemia,
- zapalenie płuc,
- alergia,
- stany zapalne – jelita cienkiego, płuc.
Jak zabezpieczyć naszego zwierzaka przed robakami?
Tęgoryjce mogą być uciążliwym problemem.
Chcąc uniknąć zarażenia, ważne jest regularne odrobaczanie naszych pupili oraz systematyczne badanie kału pod kątem obecności pasożytów. Dzięki temu możemy skutecznie zapobiec zakażeniu tęgoryjcami oraz innymi pasożytami.
Tabletka odrobaczająca
Zwalcza nicienie (glisty, włosogłówki, tęgoryjce)
i tasiemce!
Jedna tabletka zawiera aż trzy substancje czynne: prazykwantel, embonian pyrantelu i fenbendazol, które pomogą pozbyć się pasożytów wewnętrznych u Twojego zwierzaka. InPar dostaniesz u lekarza weterynarii, a także w sklepach zoologicznych: stacjonarnych i internetowych.
Pupilove sprawy
Robaki nie mają wakacji! Dlaczego odrobaczanie psa latem jest konieczne?
Przygotowania do wakacyjnego wyjazdu to ekscytujący czas, w którym łatwo może coś umknąć… Dlaczego należy pamiętać o odrobaczaniu psa podczas wakacji? Wakacje to dla nas czas relaksu, ale dla pasożytów – idealny
Jak często odrobaczać psa?
Odrobaczanie psa to, obok szczepień, bardzo istotny zabieg profilaktyczny, który trzeba regularnie wykonywać. Jak często odrobaczać czworonoga i jak dobrać optymalny dla niego plan?
Matowa sierść u kota – co może ją powodować?
Kocia sierść to źródło informacji o kondycji zdrowotnej pupila. Lśniąca sierść to oznaka zdrowia, z kolei matowa i łamliwa może oznaczać chorobę.
